Το κλασικό φλάουτο (ιταλ. flauto, ελλην. πλαγίαυλος), αποτελείται από έναν ξύλινο ή μεταλλικό (ασημένιο και σπανιότερα χρυσό) σωλήνα με 16 τρύπες, τις οποίες ανοιγοκλείνει ο εκτελεστής με τη βοήθεια «κλειδιών». Ο πρόγονος του σημερινού πλάγιου φλάουτου κατάγεται από την Ανατολή και χρονολογείται από τον 12ο αιώνα.
Οι ψηλές του νότες είναι καθαρές, ψυχρές και διαπεραστικές (αρμονικοί), ενώ οι χαμηλότερες είναι ζεστές, απαλές και γλυκιές. Είναι όργανο πολύ ευέλικτο, η μουσική του έκταση καλύπτει περίπου τρεις οκτάβες και ένας καλός εκτελεστής μπορεί να παίξει πολύ εύκολα τρίλιες, γρήγορα περάσματα και άλλα ποικίλματα.